بيتوته/ اين مثل در مورد افرادي گفته مي شود که متکي به غيراند و به خداوند توکل ندارند.

در زمان قديم پادشاهي بوده به نام اکبر، اين پادشاه افراد چاپلوس و متملق را هميشه دور خودش جمع مي کرد تا از او تعريف کنند. در اطراف قصر اکبر شاه هميشه گدايان زيادي به حمد و ثناي اکبرشاه مشغول بودند. در ميان اين گداها دو گداي نابينا به نام هاي قاسم و بشير بودند. بشير به خاطر اينکه چاپلوسي کرده باشد و پادشاه به او چيزي بدهد مرتب مي گفته است:«اکبر بدهد.»‌ اما قاسم مي گفته:«‌اکبر ندهد، خداي اکبر بدهد.»

چون اکبر شاه افرادي را که از او تعريف مي کردند و او را بخشنده مي خواندند دوست مي داشت، يک روز دستور داد يک مرغي بريان کنند و مقداري زر سرخ در شکم مرغ بگذارند و با مقداري برنج براي بشير ببرند. بشير که از همه جا بي خبر بود طمع بر او غالب شد و آن مرغ و برنج از گلويش پايين نرفت و آن را به دو ريال به قاسم فروخت. قاسم هم مرغ و پلو را براي زن و بچه اش به خانه برد. شب وقتي مشغول خوردن مرغ و پلو شدند زرهاي سرخ را ديدند و شکر خدا را به جا آوردند.

به اين منوال اکبر شاه چند روز پشت سر هم مرغي بريان همراه با زر سرخ براي بشير مي فرستاد و بشير هم هر روز آن را به قيمت ناچيز به قاسم مي فروخت. تا اينکه روزي باز گذار اکبر شاه به پشت قصر افتاد و ديد بشير اين جمله معروف را تکرار مي کند و مي گويد: «اکبر بدهد.» قاسم هم مي گويد: «اکبر ندهد، خداي اکبر بدهد.» اکبر شاه تعجت مي کند و بشير را به قصر مي طلبد و به او مي گويد: « اي مرد، چند روز است که من براي تو مرغ بريان که شکمش پر از زر سرخ  بوده فرستادم. آنها را چه کردي؟ تو ديگر محتاج نيستي.»‌

بشير بيچاره که تازه مي فهمد چگونه آن همه زر سرخ را از دست داده، آه از نهادش بلند مي شود و مي گويد: « ‌اي قبله عالم، من آن مرغها را نخوردم و آنها را به قيمت ارزاني به قاسم فروختم.» اکبر مي گويد: ‌« اي احمق، قاسم درست مي گويد. اکبر کيست که بدهد؟ خداي اکبر بدهد.»‌ و او را از قصر بيرون مي کند.