اين ضرب المثل اشاره به طمع و حرص ورزي افراد متنعم دارد و همچنين قناعت افراد فقير و بي چيز درباره هر آن چه از مال دنيا دارند. ريشه اين ضرب المثل نيز در اشعار گلستان سعدي، باب اول، حکايت دهم است که به مرور به عنوان ضرب المثل رواج يافته. بخشي از اين حکايت را مي خوانيم:بر بالين تربت يحيي پيغامبر(ع) معتکف بودم در جامع دمشق که يکي از ملوک عرب که به بي انصافي منسوب بود، اتفاقاً به زيارت آمد و نماز و دعا کرد و حاجت خواست. «درويش و غني بنده اين خاک درند/ و آنان که غني ترند محتاج ترند»؛ آن گه مرا گفت از آن جا که همت درويشانست و صدق معاملت ايشان، خاطري همراه من کنند که از دشمني، صعب انديشناکم. گفتمش بر رعيت ضعيف رحمت کن تا از دشمن قوي زحمت نبيني.