در راه به عبادتگاهى رسيد که عابدى در آنجا زندگى مي‌کرد. حضرت با او مشغول سخن گفتن شد. در اين هنگام جوانى که به کارهاى زشت و ناروا مشهور بود از آنجا گذشت. وقتى چشمش به حضرت عيسى (ع) و مرد عابد افتاد، پايش سست شد و از رفتن باز ماند و همان جا ايستاد و گفت: «خدايا من از کردار زشت خويش شرمنده‌ام. اکنون اگر پيامبرت مرا ببيند و سرزنش کند، چه کنم؟ خدايا! عذرم را بپذير و آبرويم را مبر.»

مرد عابد تا آن جوان را ديد سر به آسمان بلند کرد و گفت: «خدايا! مرا در قيامت با اين جوان گناهکار محشور مکن.»

در اين هنگام خداى برترين به پيامبرش وحى فرمود که به اين عابد بگو: «ما دعايت را مستجاب کرديم و تو را با اين جوان محشور نمي‌کنيم، چرا که او به دليل توبه و پشيمانى، اهل بهشت است و تو به دليل غرور و خودبينى، اهل دوزخ.»
کيمياى سعادت